Sinirli bir şekilde bana döndü ve:

Talat-“Neden bundan bahsettin ki? Amacın ablamı üzmek miydi?”

b-“Ne ablası? Nasıl inanabiliyorsun bu yaşananlara ya? Belki ablam değil. Belki onun zihnini almış başka biri. Hem ablam Eternal denen bir yerde değil mi? Hem Eternal ne?”

Talat-“Daha fazla soru sorma. Eğer zamanında bu kadar korkak, pısırık olmasaydın onun ablam olduğunu bilirdin, Eternal neresi bilirdin, bize bakmak için ne kadar uğraştığını bilirdin. Ama sen hep korkmayı seçtin…”

b-“Yeter. Ben seni düşündüğüm için bunları söyledim. Hatırlamıyor musun? Ablam gittikten sonra ne kadar ağladığını? Onu aylarca her yerde aradın. Ama bulamadın. Kullandığın antidepresanlardan bahsetmiyorum bile. Seni hayata döndüren Sevim yenge oldu. Şimdi o hayatını da mı çöpe atacaksın?”

Talat-“Benim hayatımı çöpe attığım falan yok. Bundan sonra ablam gitse de ben o duruma düşmem. Sadece senden tek istediğim şey onu kabul etmen. En azından geri Eternal’e dönene kadar. Ondan sonra ne yaparsan yap. Eğer abin olarak üzerinde en küçük bir hatırım varsa onu öyle kabul et. Geri dönene kadar.” Neden bu kadar ileri gidiyor ki? Gerçekten de ablam mı ki? Evet, her şeyi benziyor ama gerçek mi bunlar? Bilmiyorum.

b-“Tamam. Kabulleneceğim. Ama yine de buna alışmam için zamana ihtiyacım var.”

Talat-“Tamam, zaman kolay. Ama onun yanında yaşadığımız kötü durumlardan bahsetmek kesinlikle yasak. Ne maddi sıkıntımızı bilecek, ne de benim antidepresan kullandığımı, ne de senin başına gelenleri. Anladın mı?”

b-“Anladım abi.”

Talat-“Anladıysan sıkıntı yok. Şimdi şu köpeği yıkayalım. Ablam gitmeseydi daha rahat yıkardık. Sen sadece hortumu tut. Ben temizlerim.”

b-“Zaten ben yaklaşamam ona.” Dedim ve hortumun yanına gittim. Suyu açtım ve köpeği yıkamaya başladık.