GÜNÜMÜZ

Bu anıdan sonra bir kenara koştum ve orada çömelip içime kapandım. Şoktaydım muhtemelen ve durmadan şunları kısık sesle tekrarlıyordum.

b-“Sana zarar vermek istememiştim, sana zarar vermek istememiştim. Böyle olacağını bilmiyordum. Özür dilerim. Özür dilerim.” Talat dışarı çıktı ve:

Talat-“Bir Bine. 45 dakika geçti. içeri girin.” Dese de beni o halde görünce yanıma koştu. Ve bana sarıldı.

Talat-“Bir Bine. Depoda değilsin. Evimdesin. Sakin ol. Sakin ol.” Daha sonra yavaş yavaş da olsa çözülmeye başladım. Ablam soran gözlerle abime baktı.

Talat-“Sonra anlatırım sana. Keşke önceden söyleseydim bu kadar sıkıştırma diye. Gel Bir Bine. Eve girelim. Yatağın da hazır, yat uyu.”

b-“Tamam abi.” Dedim ve gözyaşlarımı silip ablamın tarafına bile bakmadan içeri girdim. Deniz de şaşkın ve biraz da korkmuş bir biçimde içeriye girdi.

Kendimi yatağıma attım.

Talat-“Bir şey olursa beni çağır. Pijamalar da masanın üzerinde. Onları giyin öyle uyu.”

b-“Tamam.” Dedim ve odasına çıktı. Ben de pijamaları giyinip tekrar kendimi yatağa attım. Kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Yine aynısını yaptım. Ne zaman kurtulacağım bu korkumdan? Çok saçma bir korku. Anlamıyorum. Neden bu kadar korkmak zorundayım ki? Gider seversin o da mutlu olur sen de. Yarın itibariyle kendimi zorlayacağım lan. Yetti artık. Bu hayvanlardan kork kork nereye kadar? Bunları düşünürken uyuyakalmışım.