Nejla-“Sen biliyor muydun Bir Bine’nin de okçuluğa merakı varmış.”

Pelinsu-“Aaa. Ciddi misin?” Aslında ben ‘bu devirde ok kullanan mı kaldı amk’ diyen biriydim ama mecbur bu yeteneği öğrenmek için okçuluğu sevmek zorundayım.

b-“Yani profesyonel değilim…”

Nejla-“Zaten orası belli. Oturarak ok atmaya çalışıyorsun. Önce dik durmasını öğrenmen lazım. Hatta bir alıştırma yapalım mı ne dersin?” Yemeği bahane edecektim ama önümdeki yemeği bitirdim bile amk.

b-“Boşver sen yemeğini ye.”

Nejla-“Hadi yaa. Sonra da yerim. Hadi ayağa kalk.” Hay amk. Nereden bulaştım bu işe ya. Dediği gibi ayağa kalktım. Pelinsu da arkadan izliyordu.

Nejla-“Bak şimdi. Şu lastiği al.”

b-“Lastik ne alaka?”

Nejla-“Biz alıştırma yaparken onu kullanırız. Hayal etmeyeceksin herhalde?” Dün bütün günüm hayal etmekle geçti.

Nejla-“Öncelikle dik dur. Sonra yan dur. Sola dönük dur, lastiği omuz hizasında çek. Ve bırak. Alıştırma bu. Şimdi sen yap.” Dediği gibi yaptım. Sırtımı dikleştirdim, sola doğru yan durdum, lastiği omuz hizasına çektim, irademi de okun içine koymayı ihmal etmedim. Daha sonra bir hayvanı hedef almak istedim ama bulamadım. Dur bir tane var. Bir kedi. Çöpü karıştırıyor. Kediyi hedef aldım. Ve oku bıraktım.