Mert-“Yü Yü Yüce Haylaus.” Dedi ve diz çöktü. Amk yalakası. Güzel fikir aslında. züt korkusu olunca hızlı çalışıyor kafası.

Haylaus-“insan. Ne zamandan beridir bana inanıyorsun da şimdi önümde diz çöküyorsun? BENi APTAL MI SANIYORSUN? SENiN GiBi DÜŞÜK BiR VARLIĞI BANA DiZ ÇÖKEREK YANIMA KABUL EDER MiYiM SANIYORSUN?”

Mert-“Özür dilerim.” Dedi ve hızlıca ayağa kalktı. Ve bakışları bana döndü.

Haylaus-“APTAL. ESKi KÖPRÜ SANA SÖYLEMEDi Mi KiMSEYE ANLATMAYACAKSIN DiYE?”

b-“Evet, söyledi ama…”

Haylaus-“NE AMASI? ZATEN SENiN HAYVANLARI KiRLi RUHUNLA KiRLETMENE iZiN VERiYORUM. BiR DE BUNU HERKESE ANLATIP iNANCIMI MI KiRLETECEKSiN? BU NE CÜRRET!”

b-“Ona ben kefilim. Kimseye anlatmaz.”

Haylaus-“SEN KEFiL OLSAN NE OLACAK? HEM ANLATAMAYACAKSINIZ DA. ÖLÜMDEN BÜYÜK ACILAR YAŞATACAĞIM ŞiMDi SiZE.” Tam ikimiz de korkup kaçacak iken arkadan kedi içeriye girdi:

Kedi-“Yüce Haylaus. Beni bağışlayın. Araya girmek istemezdim ama sizden bir ricam olacaktı.”

Mert-“Aa. Kedi konuştu.” Sus işareti yaptım Mal. Önünde kocaman aslan konuşuyor. Bu kedinin konuşmasına takmış. Haylaus ortamda olduğundan dolayı hayvanların ne konuştuğunu biz de duyabiliyorduk.

Haylaus-“Seni dinliyorum.”

Kedi-“Diğerine ne istediğinizi yapabilirsiniz, lakin Bir Bine’yi bu seferlik affedin. Onu ben eğitip size uygun hale getireceğim.”

Haylaus-“O zaman diğerine ne yapacağımı biliyorum. Bu olanları unutana kadar işkence edeceğim sana insan.” Mert kedinin önünde ani bir şekilde diz çöktü ve:

Mert-“Kedi abi. Lütfen beni de eğit.” Hahaha. Amk. züt korkusu adama neler yaptırıyor. Aslında ben de onun yerinde olsam aynısını yapardım galiba.

Kedi-“Neden seni yanıma kabul edeyim?”

Mert-“Lütfen beni de kabul et. Yoksa neler olacağını kestiremiyorum.”

Kedi-“Pekala. Bana her gün Bir Bine’nin bahsettiği yaş mamadan alırsan seni de evcil insanım olarak kabul edebilirim.”

Mert-“Peki peki. Nasıl istersen.”

Kedi-“Öyleyse seni de eğiteceğim. ikinizle de işim bitince her hayvan tarafından sevileceksiniz ve hayvanlara zarar vermek aklınızdan bile geçmeyecek.”

Haylaus-“Oğlum böyle bir şey istemese sizi bu kadar kolay bırakmazdım. Bir daha kimseye bu yeteneğinden bahsetme. Sen de.” Dedi ve kayboldu. Zaten Mert diz üstüne çökmüştü ben de kendimi yere attım. Kan ter içinde kaldım. Kedi bize doğru dönüp miyavlamaya başladı. Biraz toparlanınca Mert yerden kalktı ve:

Mert-“Neden konuşmuyor?” dedi.

b-“Haylaus gittiği için artık dilini anlamıyoruz. Zaten ne dediğini tahmin edebiliyorum. Ne dikiliyorsunuz yemeğimi alın diyordur.”

Mert-“Hemen gidip alalım. Ben de eve geçip bütün bu olanları unutmak istiyorum.”

b-“Benim dünyama hoş geldin. istediğin gibi unutabilirsin ama her gün yaş mama getirmeyi unutma.” Dedim ve ayağa kalkıp üstümü giyindim. Mert ile beraber dışarı çıktık.