GÜNÜMÜZ

Güvercin-“Benim hikayem de böyle. Daha sonra seni eğitmek için ben seçildim ve buraya geri geldim.” içimden Haylaus’a karşı bir öfke dalgası yükseliyordu. Ama hiç beklemediğim bir anda:

Mert-“Bu Haylaus şaka mı yapıyor? Pars’ı korumadın ve çocuğu korudun diye cehenneme göndermek de ne demek? Hiç mi aklı yok bu hayvanın? Bu kadar mı insanlar karşı kör?”

Binnur-“Lütfen onu öyle düşünme. O daha çok hayvanlara baba gibi. Bana verilen görev onu hayatım pahasına korumamdı. Ve ben bu görevi yerine getiremedim. Kutsal hayvanımı koruyamadım. O yüzden de…”

b-“NASIL HALA ONU SAVUNABiLiYORSUN?”

Binnur-“Ben de babaanneme derdim hep nasıl onu savunabiliyorsun diye. Onun bizi çocukları gibi sevdiğini ve her babanın yapacağı gibi bizi yeri geldi mi cezalandırıp yeri geldi mi de ödüllendirdiğini söylerdi.”

b-“Bunun neresi ödül?”

Binnur-“Söyleme öyle. Binlerce hayvanla konuştum. Onlarla yakın dostluklar kurdum, annem ve babam öldüğünde benim ayakta durmamı ve size bakmamı sağlayan onlardı. Onların da annesi babası ölüyorlardı ama hayatlarına devam ediyorlardı. Ben de öyle yaptım. Devam ettim. En çok sizi bıraktığım için pişmanlık duydum. Ve bu pişmanlığım hiçbir zaman da dinmeyecek. Arkadaşlarınız geliyor. Ben gidiyorum.” Dedi ve camdan uçup gitti.

Nejla içeri girdi ve:

Nejla-“Ne bu haliniz? ikiniz de ağlamışsınız.” Söyleyene kadar anlamamıştım bile ağladığımı. Mert burnunu çekti ve:

Mert-“Yok bir şey. Duygusal bir film izledik de erken gelip.”

b-“Aynen aynen.”

Pelinsu-“Ne izlediniz bakalım?”

Mert-“Titanik.”

Pelinsu-“Yaa Mert. Doğruyu söyleyin ya ne izlediniz?”

Mert-“Söylemem banane. Sonra buna mı ağladın diye dalga geçersiniz. Bizi boş verin de işinize bakın.”

Nejla-“Lafı atan işi yapan olsa keşke.” Dedi ve gözü bana döndü. Ben ondan tarafa bile bakmıyordum. Bakacak kadar kendimi iyi hissetmiyordum. işe odaklanmam daha iyi olur. Ve öyle de yaptım.