Tabi onunla ilgili hiç bir şey bilmediğim için hangi hastanede olduğunu bilmiyordum ve yanına gidemiyordum. O dönemde cep telefonumuz yoktu, arayamıyorduk da. Melike koskoca 3 gün okula gelmedi, Pazartesi, Salı ve Çarşamba günleri onsuz geçti.
Salı günü bizim iddia tayfasından biri Melike'yi sorduğunda farkında olmadan bağırıp "Beni yalnız bırak" dedim, tüm sınıf birden bana baktı ve ben ne olduğunu anladığımda pardon diyip sırama geri oturdum.

Neden? Neden Melike'yi düşündüğümde veya ondan bahsedildiğinde kalbimin atışı hızlanıyordu ki? Abi çok saçma, neden?

Perşembe günü okula gitmek istemedim, hasta numarası yaptım babam yemedi. Keyfim yoktu, Melike yoktu çünkü. Babamın zorlamasıyla o gün okula 1 ders geç gittim, tam teneffüs zamanında okula girmiştim ki duvar dibinde Eda ve Melike'yi gördüm. O nasıl bir sevinç bendeki? Hiç kimse, biri ne der ne olur diye düşünmeden koşa koşa gittim ve Melike'ye sarıldım. Eda'nın o an bana bakışını asla unutamıyorum, şu zamanki deyişle "Nabıyon sen dıbına koduğum" der gibi bakıyordu. Ağzımdan çıkan ilk kelime "iyi misin" oldu, biraz geri çekildim ve özür diledim aniden sarıldığım için.

M: Ben iyiyim, teşekkür ederim. Babam rahatsızdı, onu hastaneye kaldırdık o yüzden gelemedim. Sarıldığın için de teşekkür ederim, kendimi iyi hissetmeme sebep oldun.

Ben, o an bendeki, daha doğrusu içimdeki hissin tarifini asla yapamam.