Tam ayrıldığımız anda kapının açılıp annesinin gelmesi bir oldu, Melike aynen şunu söyledi elindeki kalemi yanağıma koyup "Dur bekle bak şimdi ne yapıcam" ama bir yandan gözlerindeki acaba gördü mü korkusunu görebiliyordum. Tamam her şeyi söyler de bunu söyleyemez amk.

Annesi bizi o halde gördü ve kendini tutamayıp gülmeye başladı "Siz ders çalışmaya mı geldiniz resim yapmaya mı" dedi, güldük baya bir o arada Melike yanağıma cidden kalp çizdi tükenmez kalemle.

Görmemişti ve gerçekten çok iyi kurtulmuştuk, belki de hayatımızdaki tüm şansımızı o gün o an harcamıştık.