Hastaneye girdim, bir şekilde buldum Melike\'yi. Bana telefonda söyleyememişti fakat annesini 1 saat kadar önce kaybetmişti. Ne olacaktı şimdi? Melike\'nin babası gitti, annesi gitti, ne yapacaktı kız? Evinin kira olmadığını biliyordum, ama faturalar ne olacaktı? Kim ödeyecekti onları?

Melike direkt sarıldı bana, hiç olmadığı kadar çok ağlıyordu bu sefer, haklıydı ağlamakta. Ağzından sürekli \"Ne olursa olsun lütfen beni bırakma, lütfen, bırakma beni\" cümlesi çıkıyordu ağlarken. Onun ağladığını görmeye dayanamıyordum, sımsıkı sarıldım ona, asla bırakmayacağımı ve kalbimin kendisi olduğunu, kalbim olmadan yaşayamayacağımı söyledim.
\"Nitta\" dedi dolu gözleriyle bakarak;

M: Bundan sonra benimle beraber yaşamak ister misin?
N: Elbette isterim, neden istemeyeyim ki?
M: Benim artık senden başka hiç kimsem kalmadı, kafamı koyabileceğim, derdimi anlatabileceğim hiç kimsem kalmadı. Yalnız kalmak, yalnız yaşamak istemiyorum ben. Beni bırakma lütfen, sen benim herşeyimsin, ne olursa olsun yanımda ol, asla terk etme beni.

Ağlayarak sarıldı bana, o esnada düşünmeye başladım, Melike ile yaşamak, her gün her akşam her gece beraber olmak, beraber uyumak ve beraber uyanmak muhteşem bir şey olurdu. Ancak aileme bunu nasıl söyleyebilirdim? O an Melike aklımı okumuş olacak ki \"Ailenle konuşabilir miyim?\" diye sordu, olur dedim.