Başım çok ağırıyor. Neredeyim ben? Çok açım. Hem de bayağı açım. Daha yeni yemek yememe rağmen. Sanki yerde yatıyorum gibi. Ayağa kalkmaya çalıştım. Ama yapamıyorum. Dizlerim bir garip. Ellerim bir garip. Gözlerimi açarsam acıyacak gibi. Ama açmak zorundayım. Gözlerimi açtım. Çok farklı görünüyor her şey. Yerde yatıyorum. Karşımda olanları görünce daha çok şoka uğradım. Pelinsu ve Nejla beni uyandırmaya çalışıyorlardı. Beni mi? Başardım mı? Bedenim orada ölü gibi yatıyor amk. Geri dönmem lazım lakin ayağa bile kalkamıyorum.

“Sen yeni köprüsün değil mi?” Aslında biri konuşuyor değil. Sanki hissediyor gibiyim bunu. Zihnimde. Ve bana nefretini de hissediyorum. Devam etti. “Ben bu bedenin asıl sahibiyim. Eski köprü senin benim bedenime gelebileceğini söylemişti. Senin gibi iğrenç lanetli bir ruhu kabul ettiğim için bana minnettar olmalısın. Umarım işimiz çabuk biter.” Eski köprü mü? Ablam buralarda mı? Bu kedi sanırım huysuz. Irkçılığın doruklarında bir de. Lanetli ruhmuş. insanım diye neyim lanet aq.

O sırada başka bir kedi bana yaklaşmaya başladı. içimde belli belirsiz dürtüler yükselmeye başladı. Benim korkum ve bedeninde bulunduğum kedinin kızgınlığı birleşti sanki. O gelirse benim yemeğimi yiyecek ve ben aç kalacakmışım gibi bir histi bu.

Kedi-“Sonunda başarmışsın bedene geçmeyi.” Sonunda onun nefreti biraz olsun sakinleşti ama benim korkum devam ediyordu. Kendi boyumda bir kedi bana yaklaşıyor yani. Neyse ki mesafeli duruyor.

b-“Abla, sen misin?”

Kedi-“Elbette ki benim.”

b-“insanların yanında konuşmamız doğru mu?”

Kedi-“Şu an ikimiz de miyavlıyoruz. Yani konuştuğumuz falan yok. Bu hissi unutma. Her seferinde bir hayvanın bedenine girmek istediğinde bunu yapacaksın. Neyse. Şimdi sana ayağa kalk derdim ama ne kadar zor olduğunu biliyorum. Onun için önce ruh baskısıyla başlayacağız.”

b-“Acelem var. Orada bedenim öylece yatıyor, kızlar korkmuştur.”

Kedi-“Merak etme. işimiz hızlı bitecek. Şimdi zihninde bedenin sahibiyle konuştun değil mi? “

b-“Evet.”

Kedi-“Ben dediğim için ruhuna baskı yapmadan direk seni kabul etti. Şimdi ruhuna baskı yapacak ve canın biraz acıyacak. Ve bedenine geri döneceksin. Ruha baskıyı öğrenmek için biraz acı çekmen lazım. Şimdi elinden geldiğince bedende durmaya çalış. Sen de baskıya başlayabilirsin.”

“Sonunda. Bir daha benim bedenime gelme.” Dedi ve birden sıkıştığımı hissettim. Üstelik sıkıştıkça yanıyor gibi de bir his var.

b-“Dah a ne kadar tuta bileceğimi bilmi yorum.”

Kedi-“Daha başlayalı 10 saniye bile olmadı. Hem ilk denemende bu kadar zorlanman norm…” derken sanki bedenden atılmış gibi hissettim ve kendi bedenimde gözlerimi açtım. Nejla ve Pelinsu başımda bekliyorlardı.

Mert-“Karşımdaki koltuğa geç.” Dedi.

b-“Ne diyon amk.”

Mert-“Dediğimi yap.” Dedi. Sesi de ciddi çıkıyordu. Ne oldu amk? Ciddi halini ilk kez görüyorum. Karşısına geçtim ve oturdum. Gözlerimin içine bakıyordu.

Mert-“Şimdi burada bana her şeyi anlatıyorsun.”

b-“Her şeyi derken?”

Mert-“Her şeyi. Partiden beridir kafan başka yerlerde. Hayvanlardan korkan birisin ve evinde kedi beslemeye başladın. Geçen gün de ormana gittin durduk yere. Senin hiç yapmayacağın şeyler bunlar. Şimdi bana her şeyi anlat. Neler oluyor?”

b-“Anlatsam da…”

Mert-“inanıp inanmamak bana kalmış. Sen sadece anlat.” Yumruğumu sıktım. Anlatamam. Anlatmamalıyım. Aslında anlatmama diye bir kural yok, bunu ablan küçükken bize göstermiş hatta ama ona anlatmam doğru mu? Ondan şu ana kadar hiçbir şey saklamadım. Umarım kural falan çiğnemiyorumdur.

Başımdan geçen olayları anlattım. Beni dikkati bozulmadan dinledi. Daha sonra da:

Mert-“Beni kandırmıyorsun değil mi? Eğer dalga geçiyorsan seni affetmem.”

b-“Şu an kediyle tam olarak yürüyemiyorum ama ancak ayağa kalkabiliyorum. inanmıyorsan kedi ile yanına yuvarlanarak geleyim?”

Mert-“Bunu görmek istiyorum. Bir denesene.” Odaya gittim ve kapıyı açtım. Kedi odadan dışarı çıktı ve salona geldi. Mert’i görünce tıslamaya başladı. Ben de ona hedef alıp zihnine girdim.

“O neden hala burada?”

b-“Ona her şeyi anlattım.”

“NE? APTAL MISIN SEN? HAYLAUS BU HABERi DUYAR DUYMAZ BURAYA GELECEKTiR.”

b-“Bunu zaman gösterecek.”

“Haylaus sana çok kızacak.”

b-“Neden bana kızacak ki? Ablam da bana ve abime yeteneğini göstermişti küçükken.”

“O başka bu başka. Siz ikiniz köprü adayıydınız. Ama bu insan kim bilir kim. Ya hayvanlara zulmeden biriyse? Ya hayvanları kendi amaçları için kullanan biriyse?”

b-“Ben kendi cezama razıyım. Ben Haylaus’un görevlerine çıkarken bedenime bakacak birine ihtiyacım olacak. O da bu arkadaşım.”

“Peki. Sen güveniyorsan sana kalmış bir şey ama beni karıştırma.”

b-“Ama ona bu yeteneğimi kanıtlamam lazım. Hadi ama lütfen. Sadece bu seferlik. Hem bak sana yaş mama da alırım.”

“Yaş mama mı? O da ne?”

b-“Hani sokakta sana sert bir yemek vermiştim ta. Onun kat be kat daha güzeli.” Ağzı sulanmıştı. Ve anlattıkça benim de iştahım açılıyordu.

“Ne kadar lezzetli?”

b-“Ye ve kendin gör.”

“Ne yapıyorduk peki?” Ne kadar kolay fikrini değiştirdi amk. Neyse. işime gelir. Cebimi biraz yakacak ama olsun.

“Neden hala oturuyorsunuz? Yemeğimi koysanıza.”

b-“Aldığımız şeyler bayağı ağırdı. E haliyle yorulduk. Senin bedenine geçmem iyi oldu aslında. Bütün yorgunluğum kayboldu oh ne güzel.”

“Ama açlığımı hissediyorsun değil mi?”

b-“Evet. Ama biraz sabret.” Mal Mert hala oturuyor amk. Valla tırnağı geçireceğim. Gerçi kuyruğumla karıştırmazsam. Mert ile konuşmaya çalıştım. insanların dilini hayvanlardan konuşmak gerçekten çok zor. Sanırım birkaç şey söyleyebilirm.

b-“M e t.” Bu kadar mı çıktı Mert’den? Ve bir o kadar da boğazım ağrıdı.

“Daha yürümesini bilmiyorsun ama dili kullanmaya çalışıyorsun. Boşuna boğazımı ağrıtma. Seni geri göndereyim de mamamı koy.” Dedi ve geri gönderdi. Ananı gibiyim. Çok acıyor lan. Ruhuma shoryuken atıyor sanki. O da yetmedi yorgunluğuma ve kas ağrılarıma geri döndüm.

b-“Mert. Tam bir malsın sen.”

Mert-“Yine ne oldu?”

b-“Lan biz ne anlaştık? Ben onu yatıştıracaktım sen de mamasını koymayacak mıydın? Oyalamaktan ciğerim soldu. En son vücudundan attı beni.”

Mert-“Valla kılımı kımıldatacak halim yok kanka.”

b-“Hay o kankan senin dıbına koysun. Ben hallediyorum o zaman.” Dedim ve ayağa kalktım. Hanım evladı lan bu. Mama kabını çıkardım ve bir tarafa kuru mamayı, diğer tarafa da yaş mamayı koydum. Zaten bizimki hemen yemeğe girişti. Kedi kumunu da çıkardım, aldığım kedi kumu kabına döktüm ve üstünü kapattım. Hepsini bir tane boş oda vardı, oyuncakları falan oraya koydum. Kediyi de oraya koyup kapıyı kapattım. Sonunda bir şey kalmadı. Rahat rahat içeriye geçebilirim artık. Mert uyuya kalmış bile. Onu uyandırdım ve evine gönderdim. Sonunda, evde yalnızım. Artık gönül rahatlığıyla uyuyabilirim derken miyavlama sesi geldi. Kapının arkasından miyavlamaya devam ediyordu. Off. Ne oldu ya. Ayağa kalktım ve kapıyı açtım. Yine hedef aldım ve bedenine girdim.

b-“Ne oldu?”

“Odada daraldım. Biraz evde dolaşmak istedim.”

b-“Senden bir ricam var. Uyuyacağım. Lütfen miyavlama. Gerçekten uyumam lazım.”

“Tamam tamam. Sesimi çıkarmam. Çok zor durumda kalmadıkça seni uyandırmayacağım.”

b-“Güzel olur.” Dedim ve bedenime geri gönderttirdim. Tam uykuya dalacaktım ki tekrar miyavladı. Töbe töbe. Ayağa kalktım ve yine ona hedef alıp bedenine girdim.

b-“Ne anlaşmıştık. Hani miyavlamayacaktın?”

“Odamın kapısı kapandı.”

b-“Tamam tamam anladım.” Dedim ve bedenime geri gönderttim. O shoryuken leri yiye yiye karnıma ağrılar girdi artık. Kapının önüne direk sandalyeyi koydum. Hayatta kapı kapanmaz artık. Umarım beni yine uyandırmaz. Tam yine dalacaktım yine miyavladı. Yeter lan. Kapıyı sinir küpü bir şekilde açtım ve bedenine girmeye çalıştım ama başaramadım. Sakinleşmem lazım. Sakinleş. Yine hedef aldım ve bedenine girmeyi başardım.

b-“YiNE NE OLDU?”

“Yanında uyumak istiyordum sadece.”

b-“Tamam ama lütfen sana yalvarıyorum miyavlamayı bırak. Yarın işe gideceğim.”

“iş de nedir?”

b-“Senin ihtiyaçlarını ve kendi ihtiyaçlarımı alabilmek için zamanımdan yaptığım fedakarlık.” Daha güzel anlatamazdım.

“Peki. Bir daha sen uyanana kadar bir şey istemeyeceğim. Çok kızdın mı?”

b-“Biraz. Sadece uyumak istiyorum. Ve senin bedeninden her çıktığımda canım yanıyor. Onun için miyavlama da dinlenebileyim.”

“Tamam. Seni yavaşça göndermeye çalışacağım.” Dedi ve beni gönderdi. Yavaşça. Keşke hızlı gönderseydin. Yavaş yavaş gönderince de fırında pişen yemek gibi oldum. Şu an tek istediğim uyumak. Kedi de yanıma geldi. Aslında korkmam lazım ama ondan korkmuyorum. Yani bana dost gibi. Baksana. Mert’ten bir farkı yok gözümde. Bir birey gibi. Belki de bütün hayvanlara böyle bakabilirsem korkumu yenebilirim. Ama bu sefer de Haylaus tekrar hatırlatır. Hah. Süper. Bunları düşünürken uyuyakaldım.

Hemen yataktan fırladım ve ellerimi kontrol ettim. Ellerimde hiçbir simge yok. Kabustu herhalde. Bunu anlamanın tek bir yolu var. Ablam gelince ona bunu sormam lazım. Boğazım kupkuruydu. Hemen mutfağa koştum ve su içtim. Ama litrelerce içtim, neredeyse damacanayı yarıladım. Susuzluğum anca geçti. Bu neydi böyle? Hala rüyamda o gözler aklımda. Her hayvan bana ona yakın bir gözle bakıyordu. En azından ben öyle hissediyordum. Bu rüyayı görmem pek iyi olmadı. Arkamdan bir ses geldi ve:

Serçe-“Ben geldim.” Dedi ve omzuma kondu. Ani bir hareket ile omzumu salladım. O da uçtu ben de hemen uzaklaştım ondan.

b-“Bana sakın yaklaşma.”

Serçe-“Ne oldu? Serçeden korkmuyordun?”

b-“Abla. Lütfen biraz kendimi toparlamama izin ver. Sana sormam gereken bir şey var.” Mutfaktaki tezgaha kondu.

Serçe-“Bu kadar korkacağımı düşünmemiştim. Bembeyaz oldun. iyi misin?”

b-“Ben iyiyim. Sadece soruma cevap ver. Haylaus altın kürklü bir aslan mı?” Birkaç saniye hiçbir tepki vermedi.

Serçe-“Onu sen ne zaman gördün? Ben yokken başka bir hayvandan mı…”

b-“Ben bu köprü olayını yapamam abla.

Serçe-“Nereden çıktı şimdi bu durduk yere? Çok iyi gidiyordun.”

b-“Ben Haylaus tarafından lanetlendim. O kedinin neden öyle dediğini şimdi anlayabiliyorum.”

Serçe-“Sen neden bahsediyosun? Bana bir olayı baştan ve yavaş yavaş anlat.” Rüyamda gördüğüm her şeyi anlattım. Detayına kadar.

Serçe-“Gerçek olmasına imkan yok. Ben de hayvanın içindeyim ama senden nefret edecek hiçbir şey hissetmiyorum.”

b-“içindeki serçeye bir sorsana bedenine benim geçmeme ne diyecek?” Daha sonra kendi kendisine ciklemeye başladı. Sanki sormuyor şarkı söylüyor.

Serçe-“istemiyor. Senin ile aynı bedende kalmak ona ancak bir eziyet olabilirmiş. Haylaus ile konuşmamız lazım.”

BiNNUR

“Haylaus seni dinlemez.” (Bunu sadece Binnur anlıyor.) Karşımda belirdi. Hinn bu.

Serçe-“Hinn. Neden buradasın?”

b-“B bu bu da ne?” Mutfakta tezgahın üzerine çıkmış en uzak köşede duruyordu. Arkasında pencere var. Bir adım daha yaklaşırsa 3. kattan aşağı atlardı bu kafayla.

Hinn-“Binnur. O benim dediklerimi anlamaz. insanların dilini konuş. Konuşmalarımızı da ona çevir.” (Şimdi Hinn sanki Bir Bine ile doğrudan konuşuyormuş gibi gözükecek ama Binnur Bir Bine’ye konuşulanları çeviriyor.)

Hinn-“Senin durumundan haberim yoktu. Ama Binnur’u izlemek benim görevim olduğu için konuşmanıza kulak misafiri oldum.”

b-“Peki be benden n ne istiyorsun?”

Hinn-“Senden istediğim tek şey köprülük çalışmalarına devam etmen. Ve ablanın Eternal’e geri dönmesinde yardımcı olman.” Ciddileşti. Ama hala mesafeli.

b-“Neden ablamın cehenneme gitmesine yardım edeyim ki?”

Hinn-“Ablan burada kaldığı her gün bedeni biraz daha insanlığını unutuyor. Sana ablan bahsetmemiş olabilir ama onun ruhunu stabil tutan benim. Ama bedeni benim kontrolümde değil. Eternal’de başı boş bir hayvan gibi dolaşıyor.”

ilker-“Vayy. Süper vurdun ha. Neyse gel maça gidel…” Birden her şey dondu. Ben ilker’e doğru dönüktüm kedi de arkamda kalmıştı. Daha sonra arkamdan bir ses geldi. Ses çok merhametli ve bir o kadar da güzeldi:

“Sana söylemiştim değil mi ama? insanlara güvenmemelisin demiştin. Keşke beni dinleseydin oğlum.” Arkamı dönmem ile bayağı güzel bir manzaraya tanık oldum. Altın sarısı renginde bir aslan vardı. Ve yerde de vurduğum kedi ayağa kalkmış o aslana bakıyordu. Ölmemiş demek ki. Kafamı kedinin bedenin olduğu yere çevirdim. Bedeni hala vurduğum yerde, ağzından da kan geliyordu. Demek ki ölmüş. Ayakta olan şey de ruhuydu.

Kedi-“Sizden özür diliyorum. Sizi dinlemediğim için suçlu benim. Peki şimdi ne olacak? Beni Eternal’e mi göndereceksiniz?”

“Hahahaha. Hayır tabii ki de. Ben seni sadece uyarmıştım. Bunu uygulayıp uygulamamak senin elindeydi. Uygulamadın ve öldün. Sen yanlış bir şey yapmadın. Hata bendeydi. Eğer seni daha fazla uyarabilseydim bunlar başına gelmeyecekti.”

Kedi-“Lütfen kendinizi suçlamayın. Ben suçumu kabul ediyorum. Sizden ne kadar özür dilesem de artık geri dönüşü yok.”

“Evet. Artık bu hayata geri dönüşün yok. Merak etme. Eternal’e gitmeyeceksin. Ormanımda istediğin gibi dolaşabileceksin, istediğin yemeği ve sınırsız su bulabileceksin. Hem de insanların kirlettiği sokak suları değil. Hayatında hiç tatmadığın kadar güzel sular içeceksin.” Büyülenmiş gibi bakıyordu.

b-“Özür dilerim.” Dedim ama sesim çıkmadı. Sesim onlara ulaşmıyor. Hatta kendim bile duyamıyorum. Birkaç defa tekrar ettim ama işe yaramıyor. Kedinin gözyaşlarını gördüm. ilk kez bir kedi ağlar iken görüyorum.

Kedi-“Ben bunu hak etmiyorum. Sizi dinlemedim, insanlara güvendim ama siz hala bana sevginizi gösteriyorsunuz. Ben bu sevginizi hak etmiyorum.”

“Bana ihanet etmeyen her kulum benden sevgi görür. Sen de bana ihanet etmedin, sadece kendi yolundan gittin. Şimdi ormanıma girebilirsin.” Kedinin arkasında bir yer belirdi. Yemyeşil bir orman. Sadece oraya bakmak bile insanı cennette hissettiriyordu.

“Hadi ne duruyorsun? Gir içeri.” Dedi ve kedi de ormana doğru koşmaya başladı. Arkasına son bir kez baktı ve:

Kedi-“Teşekkür ederim Haylaus.” Dedi ve orman kayboldu. O yumuşak ortam birden sertleşmeye başladı. içimde dal dal korku büyüyordu. Hava bile şiddetlendi. O baktığım aslanın kürkü parlak ve iç ısıtan bir altın renginde iken içinde karanlık ve soğuk bir altın rengine büründü.

Haylaus-“iNSAAAANN!!” Kükremesi ile dizlerimin üzerine çöktüm. Bana doğru döndü. Gözlerini görmem ile bütün o iç ısıtan, baba hissiyatı veren kişi gitmiş yerine sanki bir canavar, kinin ve öfkenin vücut bulmuş hali gelmiş gibiydi. Hiç olmadığım kadar terledim, korktum, donakaldım. Konuşmak istesem de boğazım kupkuru olmuştu. Bu ölmek gibi bir şeydi sanki. Korkuyorsun ama ölemiyorsun. Sonsuz bir döngüde gibi.

Haylaus-“BENiM DEĞERLiMi, DEĞER VERDiĞiM ÇOCUĞUMU SEN NASIL ÖLDÜRÜRSÜN? DAHA DÜNYADA GÖRMESi GEREKEN ONCA ŞEY VAR iKEN NASIL OLUR DA ONA DOKUNABiLiRSiN?” Son bir güç ile:

b-“Ö zür dile rim.”

Haylaus-“ÖZÜR DiLEMEN ONU GERi GETiRECEĞiNi Mi SANIYORSUN? ÖZÜR DiLE BAKALIM GERi GELECEK Mi?” Birden kedinin bedeninin yanında kendimi buldum.

b-“Sana zarar vermek istememiştim, sana zarar vermek istememiştim. Böyle olacağını bilmiyordum. Özür dilerim. Özür dilerim. Lütfen geri dön.” Bunlar depoda söylediğim sözler. Tek farkı ‘lütfen geri dön’ dememdi.

Haylaus-“Geri döndü mü peki?” Hayır diye başımı salladım.

Haylaus-“CEVAP VER iNSAN. GERi BEDENiNE DÖNDÜ MÜ?” Artık konuşacak takatim bile kalmamıştı. Aşırı kısık bir sesle:

b-“Hayır.” Diyebildim. Kedinin bedenine dokunmak istedim ama tam dokunacak iken kendimi geri Haylaus’un önünde buldum. Öfkeli gözleri yine karşımdaydı:

Haylaus-“Siz insanlar asla ders almayacaksınız. Siz insanlar asla bıkmayacaksınız. Siz insanlar asla tüketmekten vazgeçmeyeceksiniz. “ dedi ve avuçlarımda birden bir yanma hissettim. Çığlık attım lakin sesim bile çıkmadı.

Haylaus-“Sağ elindeki damga sende olduğu sürece çocuklarımın senden nefret etmesi gerektiğini anlayacaklar. Sol elindeki damga da ne zaman korkunu unutsan sana tekrar hatırlatacak. Ve kaçamayacaksın. Siz insanları tanıyorum. Ufacık pgibolojiniz bozuldu mu kendinizi kapatıyorsunuz. Kapanmana izin vermeyeceğim. Ölümüne korkacaksın ama kimse o kadar korktuğunu anlamayacak.” Dedi ve uyandım.

Sormak istediğim bir soru vardı:

b-“Neden beni bedenine kabul ettin?”

“Ben orada yemek bulamıyor iken bana yemek verdin. Evet, Haylaus tarafından lanetli olarak işaretlendin ama senin kötü biri olmadığını hissediyorum. Peki neden lanetlendin?”

b-“Nedenini söylesem bedeninde kalmama izin verecek misin? Pek iyi bir şey yapmadım çünkü.”

“O konuları çoktan atlattım ben. Nedeni her ne olursa olsun kabul edeceğim. Sadece bilmek istiyorum.” Ona da anlattım.

“isteyerek öldürmekten çok kandırılmışsın da öldürmüşsün gibi gözüküyor.”

b-“Öyle de diyebiliriz. Ama yine de onu ben öldürdüm. Ve bu özür dileyerek geri getirilemeyecek bir şey.”

“Ama özür dilersen mutlu olacağına eminim. insanlara sana güvenmesi onun hatasıydı.”

b-“Sen de bana güvenerek hata yaptığını düşünmüyor musun peki?”

“Aksine doğru bir karar verdiğimi düşünüyorum. Kimsenin eski haliyle şimdiki hali bir olmaz. O senin yıllar önceki kandırılabilen halindi. Şimdi beni öldürmeyi düşünüyor musun? Hayır. Bizim türümüze yardım etmeyi düşünüyor musun? Belki.”

b-“Ben niye sizin türünüze yardım etmek isteyeyim ki? Ablamı kurtarmak istiyorum sadece.”

“Oysaki ben o öldürdüğün kediden özür dilemek istiyorsun sanıyordum.” Bunu hiç düşünmemiştim. Öldürdüğüm kediden özür dilemek için diğer hayvanlara yardım etmek. Güzel bir fikir aslında.

“Mantıklı geldi değil mi? Şimdi gözlerini aç da eski köprüyü dinleyelim. Gözlerimi açtım. Her taraf yeşilimsi bir renkte gözüküyor. Çok garip bir görüntü. Sanki gözüme gece görüş gözlüğü takmış gibiyim, ama bu çok çok ileri modeli gibi.

Serçe-“Çok oyalandın, ne konuşuyordun?”

b-“Hiç. Öyle konuşuyorduk işte.”

Serçe-“Bu kediden bayağı hoşlanmış olmalısın. Benden sır saklamalar falan. Neyse. Şimdi seni ayağa kaldırmayı öğrenmemiz lazım. Bir insan gibi düşünmemeye çalış. Çok zor biliyorum ama bunu başarabilirsin. Ruh baskısını sonraya bırakmak daha iyi olacak gibi.”

b-“Tamam deniyorum.” Dedim ve insan gibi düşünmeden ayağa kalkmaya çalıştım. Ama pek işe yaramıyor gibi. Ne bileyim kediler dizlerini kırmadan nasıl ayağa kalkıyor ki?

Serçe-“ilk baş kedilerin oturduğu gibi otur, yani arka ayakları kır ve ön ayakların düz dursun. Tabi kendini de biraz yattığın yerin tersine it. Daha sonra arka ayakları da kaldır ve ayağa kalkmış olacaksın.” (Sırf bir kedinin nasıl yattığı yerden ayağa kalktığını görebilmek için kedim Seko’yu yattığı yerden oyuncak ile ayağa kaldırıp nasıl kalktığını dikkatle izledim. Buradan Seko’ya teşekkür ediyorum.)

Dediği gibi yapmaya çalıştım. Ama çok zor. Gerçekten, bir kedi olmanın bu kadar zor olacağını düşünmemiştim.

“Bırak ben göstereyim.” Dedi ve kontrolü eline aldı. Kendini yana attı ve oturur pozisyona geldi. Sonra da arka ayakları kaldırdı ve ayağa kalktı. Çok garip bir his. Dört ayak üzerinde durmak. Daha sonra geri yattı ve “şimdi sen dene.” Dedi. Tamam, kendini it, derken fazla ittim ve diğer yana doğru düştüm. Yerde yuvarlanmaktan başka bir şey yapamıyorum. Çok sıkıntılı bir iş. Son bir gayret daha deneyeyim ve oldu. Şu an oturur pozisyondayım. Sadece arka ayaklarımı kaldırmak kaldı. Onları da kaldırdım ve artık ayaktayım. Kuyruğumun olması çok garip bir duygu. Düşünsenize size ait bir uzuv daha var. Genelde ayaklarla karıştırdığım oluyor. Ve kuyruğum çok hassas. Hemen de sahiplendim kuyruğu amk.

Serçe-“Tebrikler. Artık ayakta duran bir kedisin. Şimdi biraz yürümeye çalış.” Yürümeyi denedim lakin mal gibi yürüyorum. Arka ayaklarla yürüyorum ön ayaklar sabit. Mal gibi bir şekil aldıktan sonra düştüm doğal olarak.

b-“Çok zor.”

Serçe-“Alışacaksın, merak etme. Daha ruh baskısına bile geçmedik. Özellikle bu baskıyı senin öğrenmen lazım. Hayvanlar senden nefret ediyorken gerekirse bedenlerini zorla kullanman gereken zamanlar olacak. Haylaus’un görevleri de beklemez. Onun için ruh baskısını ne kadar iyi öğrenirsen o kadar iyi olur senin için. Ama önce bedeni kullanmasını öğrenmen lazım.”

b-“Her hayvan için ayrı ayrı mı öğreneceğim?”

Serçe-“Evet. Ama sen her hayvanı öğrenirken ben burada olmayacağım. Peki zincirini hissediyor musun?”

b-“Hayır. Zincir falan hissetmiyorum.”

Serçe-“Saçmalama dandik. Zincirini kırmış olmana imkan yok.”

b-“Yalan söylemiyorum. Gerçekten zincirim yok.”

Serçe-“Çok saçma ya. Olmamasına imkan yok. Peki ilk bedene girdiğin zaman görmüş müydün zinciri?”

b-“Hatırlamıyorum. O kadar korkmuştum ki dikkat etmemiştim.”

Serçe-“içindeki kediye bir kontrolü versene. Kedi benimle mutfağa gel.” Dedi ve içimdeki kontrolü ona devrettim, o da ablamı takip etmeye başladı. Mutfağa kadar geldik.

Serçe-“Ama bu çok saçma. Nasıl senin zincirin olmaz?”

b-“Ben söyledim inanmadın test mi etmek istedin yani?”

Serçe-“Doğal olarak. Göremediğini düşündüm ama mutfak ile salon arası 5 metreden fazla var. Ve senin bağlantın kopmadı. Çok garip.”

b-“Bu da lanetimin yan etkisi falan mı?”

Serçe-“Sanmıyorum ama bilmiyorum da. Sana öğreteceğim en önemli derslerden birisi zincirini kırmaydı. Diğeri de ruh baskısı. Zincir kırma gittiyse geriye sadece ruh baskısı kalmış demektir.”

b-“Ve ondan sonra sen gidiyorsun.”

Serçe-“Maalesef. O zaman şimdi kontrolü sen al ve yürümeye çalış.” Derken telefonumun titreşimini duydum. Taa buradan. Kedinin kulakları saolsun. Bedenime geri dönmem lazım.

b-“Telefonum çalıyor, bedenime nasıl geri döneceğim?”

Serçe-“Ruh baskısını bırakarak. Ama sen baskı nasıl yapılır onu bile bilmediğin için bu seferlik de kedi seni kovacak.” Dedi ve yine ilk kovduğundaki aynı yanmayı hissettim ve bedenimde gözlerimi açtım.