Off. Şu saate bak. Yarım saate işte olmam lazım. Bir reklam ajansında çalışıyorum. Yani genelde reklamların video editlerini ben yapıyorum. Onun haricinde patron veya şef nereye git derse oraya yardıma gidiyorum. Mert de iş arkadaşım. Arkadaş için fazla vurdumduymaz biri. Evimi çöp etti. iş çıkışında onu evime sürüklemezsem namerdim. Evi toplamamda yardım edecek. Ajansa girdim ve son anda asansöre yetiştim. 25 e tıkladım ve asansör yukarı yönde hareket etmeye başladı. Asansörün saçma müziğini dinledikten ve in binlerle geçen 20 dakikanın ardından 25. kata vardım. Aslında asansör bu kadar yoğun olmaz normalde ama tam işe geliş saatleri. Saatime baktım ve olamaz. 25 dakika geç kaldım. Patron fark etmeden yerime geçerim ama ekip şefim kesin fark edecek. Ve dediğim de oldu. Ekip şefim Musa bey arkamda belirdi:

Musa-“Bir Bine. Hiç geç kalmazdın. Hem de bu kadar süre. Hayırdır bir sorun mu var?” Aslında çok babacan bir adam. Ama yine de ona karşı kendimi mahçup hissediyorum. işe girdiğim ilk zamanlar bana çok yardımı dokundu. Hatta kaç tane hatamı kapattı ve suçu kendi üstüne aldı bir bilseniz…

b-“Kusura bakma abi. Şu Mert’e uydum Allah’ımdan buldum resmen.”

Musa-“Tamam tamam. Sen sorun etme. Ben çıtlatmam patrona. Zaten ilk kez geç kalıyorsun galiba?”

b-“Evet abi.”

Musa-“Tamam. Sen işinin başına geç, şimdi bizim patron buralarda gözükür. Mert de geç kaldı zaten.”

b-“Daha gelmedi mi o?”

Musa-“iti an çomağı hazırla. Geldi işte.” Mert o kadar sese rağmen duydu bunu.

Mert-“Ayıp oluyor abi ya. Ne itliğimi gördün de çomak hazırlıyorsun? Hem it demişken valla dışarıda bizim iş yerinin kapısının önünde bir metre pitbull var. Ödüm koptu yemin ediyorum. içeri koşa koşa girdim. Köpeği yeni mi aldılar? Temiz de duruyordu.”

Musa-“Patronundur belki. Hem sen niye geç kaldın onu söyle bakayım?”

Mert-“Dünkü Bir Bine’nin doğum günü partisinde çok içmişim abi sorma.”

Musa-“Sen hep böyle geç kalıyorsun zaten. Bir daha geç kalırsan derdini patrona anlatırsın. Bu arada Bir Bine kusuruma bakma. Partine gelemedim.”

b-“Abi iyi ki gelmemişsin boşver. Zaten parti berbattı. Hiç sana ve bana göre değil. Bu ilk ve sondu. Ve Mert. iş çıkışı benimle eve geliyorsun. Evi toparlayacağız.”

Mert-“Ama kanka benim işim…”

b-“işin mişin yok senin. Benimle eve geliyorsun ve evi toparlıyoruz. Anladın mı?”

Mert-“Aman be. Tamam tamam. Toparlarız.”

Musa-“Sohbetinizi bölmek istemem ama işe başlasanız diyorum.” Sitem eder biçimde söylemişti.

b-“Tamam abi. Tekrar saol.” Dedim ve bilgisayarıma geçtim.

Dışarıya çıktık ve lokantaya yürümeye başladık. Herkes sohbet ediyor. Benim dışımda. Ben ise Pelinsu’ya öyle büyülenmiş gibi bakıyorum. Kız gerçekten çok güzel.

Mert-“Senin adın neden Nejla, Necla değil?”

Nejla-“TDK dan haberi olmayan bir asalak nüfus memuru olduğu için adım Nejla oldu. J ile yazmış ya. Kaç defa sorun yaşadım.”

Pelinsu-“Keşke dava falan açsaydınız.”

Nejla-“Babam uğraşmamış hiç. Hem artık alıştım yani değişmese de olur.”

Mert-“Bir Bine, sen niye konuşmuyorsun?” Mert’in bu sözüyle kendime geldim.

b-“Öyle dalmışım işte.”

Pelinsu-“Senin ismin nereden geliyor? Yani çok garip bir isim.”

b-“Benim ismimi rahmetli dedem koymuş. Kahvede iddiayı kaybetmiş ve bana bu ismi koydurmuş.”

Nejla-“Senin durumun benden beter. Kahvede iddia kaybetti diye böyle isim mi konur? Annen baban bir şey demedi mi?”

b-“Dedem hakkımı helal etmem, gözüm açık giderim diyince mecburen kabul ettiler.” O arada bir kedi üzerime doğru yürümeye başladı. Yavru bir kedi. Sevimli. Ama ben sevmem. Aman benden uzak dursun.

Pelinsu-“Kusura bakma ama ailen biraz eski kafalıymış. Ayy. Kediye bak... ”

b-“Kanka, kediyi alsana.”

Nejla-“Kediden mi korkuyorsun?”

b-“Hayvanlarla aram pek iyi değildir.”

Pelinsu-“Aaa neden?” dedi ve eğilip kediyi kucağına aldı. “Bence sevimli, baksana şu tatlılığa. Bir sev.” O yaklaştırdıkça ben uzaklaşıyorum. Rezil oldum ya rezil. Bugün hayvanlar günü mü amk. Ofise kuş girer, dışarıda yavru kedi gelir…

b-“Lütfen benden uzak tut.”

Pelinsu-“Tamam tamam. Sen kaybedersin valla. Oyş. Yerim ben seni.” Dedi ve kediyi mıncıklamaya başladı. Rahatsız olmuş görünüyordu. Miyavlamaya başladı. Bana doğru hamle yapmaya çalışıyordu.

Pelinsu-“Bak kedi de seni sevdi. Gel inat etme de sev şunu.”

b-“Benim iştahım kaçtı, ben ofise geri dönüyorum.” Dedim ve geri dönmeye gittim.

Mert-“Kanka, bekle.” Dese de dinlemedim. Tamam, Pelinsu’yu seviyorum ama hayvanlara karşı bir önyargım var. Neden bilmiyorum. Ne zaman bir hayvan görsem, sevimli bile olsa korkuyorum. içimi garip bir his kaplıyor. Oradan uzaklaşasım geliyor. Ve öyle de yapıyorum. Ama bu sefer yapmam pek iyi olmadı. Ne güzel Pelinsu ile aramda bir ilişki başlatabilecektim. Hayvanlardan nefret ediyorum. Bana beladan başka bir şey değiller. Ablam aklıma geldi şimdi. Yüzünü zar zor hatırlıyorum.

b-“Kutsal hayvanın mı?”

Güvercin-“Her köprünün kutsal hayvanı olur. Babaanneminki kanaryaydı. Benimki ise Anadolu Parsı’ydı.”

b-“Anadolu Parsı mı? ilk kez duyuyorum.”

Mert-“Ben duymuştum. En son Anadolu Pars’ı 1974 yılında öldürülmüş deniyordu. Beypazarı ilçesinde bir köyde kadına saldırırken vurulmuş.”(Bu gerçek bilgidir bu arada.)

b-“Ve sen bunu nereden biliyorsun?”

Mert-“Zootekni okumak istediğim zamanlar oldu diyelim. Hem hayvanlar ilgimi çekerdi ben de araştırırdım.”

b-“Peki sonra ne oldu?”

Güvercin-“insanlara karşı kini vardı. Sadece bana saldırmazdı. O da bağımızdan dolayı. Onu yalnız bırakmamak için her gün yanına giderdim. Kaybolmamın bir süresi bu yüzdendi. Yani kaybolduğum zaman direk Eternal’e gitmedim. Pars ile de Haylaus’un bir görevinde karşılaştım. O an bir bağ hissettim. Ve bedenimle de yanında olmam gerekiyordu. Aslında geri yanınıza dönecektim, bir süreliğine gitmiştim.”

b-“O zaman neden bize haber vermedin?”

Güvercin-“Veremezdim. Gitmeme izin vermeseydiniz ben de gidemezdim. Veya siz de yanımda gelmek isteseydiniz sizi koruyamazdım. Onun için birkaç gün gidip geri gelecektim.”

b-“Peki sonra ne oldu?”

GEÇMiŞ (BiNNUR)

Köyün dışındaki ormana vardığımda Pars karşımdaydı. Aslında ondan biraz korkuyordum. Ama ne de olsa bağı hissettim. O benim kutsal hayvanım. Bana zarar vereceğini sanmıyorum. Yanına yaklaştım. O da yanıma yaklaştı. Düşündüğüm gibi zarar vermedi. Bana doğru bir kere kükredi. O an korktum kabul ediyorum. Sonra inine gitti. Ben de onu takip ettim ve inine girdim. Pek güzel kokuyor demeyeceğim. Yattı ve bana doğru baktı. Ne dediğini az çok anlıyorum artık bedenine girmeden. Ama o beni anlamadığı için bedenine girmem gerekiyor. Artık zihnine girmem için elimle ok yapmama bile gerek yok. Zihnimden bir ok hayal edip direk bir hayvanın bedenine girebiliyorum. Bunu da babaannemden görmüştüm. Ölmeden önce anlatmıştı. Pars’ın zihnine girdim:

Pars-“Neden buradasın?”

Binnur-“Senin için geldim.”

Pars-“Benim için gelmene gerek yoktu. insanlardan hoşlanmadığımı biliyorsun.”

Binnur-“Ama benden hoşlanıyorsun değil mi?”

Pars-“insan olmasaydın net bir cevap verebilirdim.”

Binnur-“insanlardan neden bu kadar nefret ediyorsun? Bana hiç anlatmadın. Bak yanına kadar bile geldim.”

Pars-“Benim için bu kadar uzaktan gelmene gerek yoktu.”

Binnur-“Sen bana Haylaus tarafından emanetsin. Seni bırakamazdım.”

Pars-“Ama Haylaus bizi bıraktı. Bütün ailem ölürken izledim. insanlar silahlarıyla sırf kürklerimiz için bizi nesillerdir avladılar. Çocuklarımızı zütürdüler, kafeslerde büyütüp derilerini soydular. Sonra da kenarda ölmelerini izlediler. Ve sen de onların türündensin.”

Binnur-“Biliyorum. Sana ne söylersem söyleyeyim kalbini ısıtmayacak ama her insan böyle değil.”

Pars-“HAYIR. BÜTÜN iNSANLAR BÖYLE. SEN DE ONLARDANSIN.”

Binnur-“O zaman ben de burada seninle kalacağım. Bütün insanların aynı olmadığını anlayacaksın.”

Pars-“Burada kalmanı istemiyorum.”

Binnur-“O zaman beni öldürmen lazım.” Bir süre hırladı.

Pars-“Ne kadar inatçı birisin. Ne yaparsan yap.” Dedi ve beni zihninden kovdu. Normalde baskı yapardım ama çok ani kovunca baskı yapmaya vaktim kalmadı. O da yerinden kalktı ve ormanın içine doğru gitti.

b-“Neden bedenime geri döndüm?”

Kuzgun-“Muhtemelen başaramayacağını düşündün. O yüzden de bedenine geri döndün.”

b-“Ne yani? Bedene dönmek bu kadar kolay mıydı? Boşuna mı o kadar shoryuken yedim.”

Kuzgun-“Şor ne?”

b-“Herneyse. Yarın devam edeceğiz. Sen abimin yanına geri dön. Ben de Mert’i uyandırayım evine gitsin.”

Kuzgun-“Tamam. Sen de yarına alıştırma yap. Aslında pitbulldayken görmüştüm bu çocuğu o an kolunu ısırmalıydım.”

Mert-“Sonra bir hayvan senin yüzünden karantinaya alınsaydı.” Dedi ve yattığı yerden kalkıp genleşti.

Mert-“Oradaki pitbullun sen olduğunu bilseydim hayvan barınağını falan arar yollardım seni oraya.”

Kuzgun-“Bana bak sen kaşınıyorsun ha. Valla köpek olur seni sokak sokak kovalarım çocuk.”

b-“Gerçekten şu kavgayı kesecek misiniz? Ben yatacağım. Hadi ikiniz de evinize. Beni uğraştırmayın.”

Kuzgun-“Hadi bu seferlik öyle olsun.”

Mert-“Sen ısrar ettin diye bir şey demiyorum kanka.” Dedi ve Mert ayağa kalktı, ablam da kanadını çırpıp uçmaya başladı. Balkonun kapısını açıp ablamı çıkardım, sonra da Mert’i kapıya kadar yolcu ettim. Artık gönül rahatlığıyla uyuyabilirim. Sonunda. Pijamalarımı giyindim ve yatağa kafamı gömdüm. Kedi de arkamdan içeri girdi ve yanıma yattı.

b-“Hani içeride uyuyacaktın?” dedim ve tepki vermedi. Normal. Dediğimi anlamıyor zaten.

Gecenin bir yarısı kapı çaldı. Kim gelir ki bu saatte amk? Saate baktım gece 2. Ben yataktan kalktığımda Kedi hemen dış kapının önüne gitmişti bile. Geleni biliyor gibiydi. Kapıyı açtığımda şaşırdım. Mert gelmiş. Kan ter içindeydi.

b-“Ne oldu lan niye bu saatte geldin?” Nefes nefeseydi.

Mert-“Senin ablan… huh… tam bir kaçık. Evimin kapısının önünde yine o 1 metre pitbull ile bekledi… huh… Sonra beni buraya kadar kovaladı… huh… ablan olmasa çok fena söverdim. Yani uzun lafın kısası bu gece sende kalsam sorun olur mu?”

b-“Kal tabi. Çok fena terlemişsin. Üstünü çıkart ve duş al. Ben de sana pijama ayarlayayım.”

Mert-“Tamam. Güzel olur… huh” dedi ve içeri girdi. Salona geçip koltuğa oturdu. Biraz soluklandıktan sonra üstünü çıkardı ve duşa girdi. Çıktığında ben de pijama verdim ve kirlilerini makineye atıp yıkadım. Ne zamandır annemden kalan birkaç çarşaf, yorgan, yastık falan vardı. Onlardan birer tane Mert’e verdim ve Mert de salonda kafasını yastığa koyduğu gibi uyudu. Ben de bana olan biteni anlatır diyordum. Sonra ben de yatağıma yattım, Kedi de yanıma eşlik etti.

Kuzgun-“Önce yürümeyle başlayalım.”

“Yürümek istiyorsan önce sağ arka adım, sonra sağ ön adım, sonra sol arka adım, sonra da sol ön adım atacaksın. Bu şekilde yürüyeceksin.” Dedi ve dediği gibi de yaptım. Ama arada kuyruğu karıştırıp yere düşüyorum. Kuyruk çok farklı bir şey.

“Neden durmadan kuyruğumu oynatıyorsun ki?”

b-“Ne yapayım. Bende kuyruk yok onun için kuyrukla ayağı karıştırıyorum bazen.”

“O zaman alışana kadar yürüyüş yapacağız.” Dedi ve ben de alıştırmaya devam ettim.

Sonunda yürümeye alışabildim. Gerçekten kuyruk olayı karıştıran bir etmen. Ama kendimce bir çözüm buldum. Ne zaman kuyruğu yanlışlıkla oynatsam kuyruğu ayağıma değdiriyorum ve yanlışlıkla oynattığımı anlıyorum. Güzel fikir aslında.

Saatler sonra koşmayı bile çözdüm. Onda da arka iki ayak, ön iki ayak şeklinde ve ne kadar hızlı bunu tekrarlarsan o kadar hızlı koşuyorsun. Birkaç kere kafamı duvara vurduğum oldu tabi ama sonuç olarak koşmaya ve küçük manevralara da alıştım.

Kuzgun-“iyi bari. Bunları hızlı öğrendin.”

b-“Hocam iyiydi.”

“Sahibin.”

b-“Hadi be oradan sende.”

“Bak. Haylaus’u çağırtma bana.”

b-“Ben seni sahibim olarak göremem. istediğin kişiyi çağır. Sen benim yakın arkadaşımsın.” Biraz sessiz kaldı.

“Tamam. Senin yakın arkadaşınım ama onun sahibiyim.”

b-“Hahaha. Tamam tamam. O zaten dünden kabul etti.” Mert de zaten çoktan uyuya kalmıştı. Zaten bizim dediklerimizi anlamıyordu.

Kuzgun-“Öyleyse bir sonraki alıştırmaya geçelim. Bunlar temel için yeterli. Konuşmayı vs. kendin geliştireceksin. Şimdi sana ruh baskısını öğreteceğim.”

b-“Öğrettiğin anda mı kaybolacaksın peki?”

Kuzgun-“Elbette ki hayır. Size veda etmeden bir yere gitme gibi bir niyetim yok. Ama zincirin olsaydı işimiz aylarca sürerdi.”

b-“O zincir neden yok acaba?”

Kuzgun-“Ben de bilmiyorum. Ama nadiren de olsa ruh zincirsiz olabiliyormuş. Şimdi sana baskıyı anlatayım. Baskı dediğin şey bir ruhu itme gibi düşün. Mesela ben bu kuşun içindeyken durmadan onun ruhunu kenara itip kendi ruhumu önde tutuyorum. Ama sen kedinin içindeyken kedi sana yer veriyor. Eğer vücudun kontrolünü seni atmadan eline almak isterse senin ruhunu bir kenara sıkıştırıp kendi ruhunu daha büyük bir alana kaplıyor. Eğer seni tamamen atmak isterse de ruhu bütün vücudunu kaplıyor ve seni böylelikle dışarı atmış oluyor. Anladın mı?”

b-“Peki eğer ben ruhumla bütün vücudunu kaplarsam ne olur?”

Sonunda eve girdim. Koltuğuma kıçım değmeden balkondan tık tık ses geldi. Ben de mecburen balkonun kapısını açtım ve içeriye ablam yine kuzgun olarak girdi.

b-“Hoş geldin abla.”

Kuzgun-“Hoş buldum da nerede kaldınız? Bu saate kadar sizi bekledim.”

Mert-“işlerimiz fazlaydı. Hem dün Bir Bine işe gelmediği için 2 günün işini yaptı.”

Kuzgun-“Hmm anladım. Sahibiniz sizden yemek bekliyor.”

Mert-“Aaa doğru unuttum.” Dedi ve poşetteki yaş mamayı çıkardı. Yaş mama kabını görünce miyavlaya miyavlaya Mert’i takip etti.

Kuzgun-“Bir kedinin evcil insanı olmayı başardınız yani sizi tebrik ediyorum.”

b-“Abla. Rica ediyorum Mert’in yanında iğneleme yapıp durma. Çocuk daha alışma aşamasında.”

Kuzgun-“Ama senden hızlı olaya adapte oldu. Seni ikna etmemiz 3 günümüzü aldı.”

b-“Hee hızlı alıştı. Sabah geldi yaşadıklarımızı rüya diye anlattı. Başkasına anlatsa taku yerdik.”

Kuzgun-“Gerçekten de ruh ikizini bulmuşsun seni tebrik ediyorum.”

Mert-“O benim ruh ikizim de senin ablası olduğundan şüpheliyim. Böyle ciddi abi kardeşe bir o kadar aşırı ciddiyetsiz, durmadan dalga geçen bir abla. Sen kesin şaka niyetine hayvan halindeyken Bir Bine’yi de kovalamışsındır.” Yaptı amk. Valla yaptı.

Kuzgun-“Ne yaptığım beni ilgilendirir.”

Mert-“Eğer arkadaşıma yapılıyorsa beni de ilgilendirir. Hem bu sözden yola çıkarak kimin benim sahibim olduğu beni ilgilendirir.” Aralarında gerçekten buzdan bir duvar var. Oysa ki ben iyi anlaşırlar diyordum.

b-“Neyse kavgayı bir kenara bırakın. Bana ruh baskısını öğretecektin.”

Kuzgun-“Biliyorsun, bunu öğrendikten sonra benim artık burada kalmam gerekmeyecek.”

b-“Biliyorum. Ama daha hayvanların bedeninde konuşamıyorum bile. Konuşmayı geçtim yürümem bile zor. Senin daha buradan gitmene çok var.”

Kuzgun-“isim verdin mi ona?”

b-“Kedi işte. isme ihtiyacı mı var?”

Kuzgun-“O sana insan mı diyor Bir Bine mi?”

b-“Bir Bine.”

Kuzgun-“O zaman ona güzel bir isim ver.” Dedi. Tamam. Düşüneceğim. Kediye nişan aldım ve yine bedenindeydim. En azından artık ayakta durabiliyorum.

b-“Sana bir isim vermenin zamanı geldi.”

“Ne ismi? Benim bir ismim var zaten.”

b-“Aa. Gerçekten mi? ismin ne?”

“Sen de biliyorsun. Kedi benim ismim.”

b-“Bu çok genel bir isim ama. Biz insanlar senin türüne kedi diyoruz. Yani sokakta başka bir senin türünde hayvan görsek de kedi deriz.”

“Olsun. Ben bu ismi sen bana ilk böyle seslendiğinden beridir seviyorum. Başka bir isme ihtiyacım yok. Benim ismim kedi.”

b-“Peki, sen bilirsin.”

Kuzgun-“Hazırsan başlayalım mı?”

b-“Tamam. Başlayalım.

Saatler geçti ve öğle arasına geldik. Mert hala çalışıyordu. Ve tabii ben de.

Nejla-“Biz yemeğe gidiyoruz. Siz geliyor musunuz?”

b-“Benim işim var bayağı. Akşama anca yetişir gibi. Siz gidin isterseniz Mert’i alıp.” Pelinsu ile gidemeyişim içimi her ne kadar yaksa da bu bir gerçek, işim çok.

Nejla-“Mert. O zaman sen gel gidelim.”

Mert-“Benim işim Bir Bine’den fazla. Siz gidin. Ben bugünü pas geçeceğim.” Dedi. Töbe bismillah. Çocuk korkudan evrim geçirdi. işine 4 elle asılıyor. Arada dikkat de ettim hiç işin başından kalkmadı. Normalde arkadan video falan izlerdi izlemedi bile. Demek ki buna bunca zamandır Haylaus lazımmış.

Nejla-“Siz bilirsiniz. Biz gidiyoruz.” Dediler ve gittiler. Cam kenarına bir kuzgun kondu. Ayağa kalktım ve camı açtım. Kimsenin olmadığını kontrol ettikten sonra da kuzgunun yanına gittim:

b-“Abla, sen misin?” dedim. O da cevap vermedi. Yani kuzgun çok da buralarda uçan bir kuş değil. “Sensen geç içeri.” Dedim ve o da içeri uçtu. Gerçekten de ablam.

b-“Abla konuşabilirsin. O her şeyi biliyor.”

Kuzgun-“SEN APTAL MISIN? NASIL SÖYLERSiN ONA YETENEĞiNi? Haylaus duymuştur kesin.” Mert elindeki işe ara verdi ve:

Mert-“Evet, duydu ve tanıştık.”

Kuzgun-“O zaman hala nasıl yaşıyorsunuz?” Başımızdan geçen olayların hepsini anlattım ve gaklamaya başladı.

Mert-“Ablan neden gaklıyor?”

b-“Kahkaha atıyor şu an.”

Kuzgun-“Yani… Siz… Evci insan olduğunuz.” Gaklamaya devam etti.

b-“Rica ediyorum gülmeyi kes. Ömrümden ömür gitti.”

Kuzgun-“Sen kaşınmışsın.”

b-“Beni sıkıştırmasaydı söylemezdim.”

Mert-“Bilseydim seni sıkıştırmazdım.”

Kuzgun-“Yapacak bir şey yok evcil in san” dedi ve tekrar gaklamaya başladı.

Mert-“Kanka, ben sapanı hazırlayıp geliyorum. Sen onu sabit tut.” Dedi ve ayağa kalktı.

Kuzgun-“Saçmalama. Benim tüyüme zarar gelse Haylaus seni yaşatmaz.”

b-“Ben test ettim onayladım.”

Mert-“Zaten ciddi söylemedim. Bunu anlamanızı beklerdim. Bir daha Haylaus ile karşılaşmak istemiyorum.” Dedi ve yerine oturdu.

b-“Eee abla, niye geldin?”

Kuzgun-“Senin için endişelenip gelmiştim ama görüyorum ki… artık… sahibiniz izin size… bakar.” Dedi ve tekrar gaklamaya başladı. Mert ani bir hareketle kuzgunu eline aldı ve:

Mert-“Geldiğin için teşekkürler. Hadi işimiz var selametle” dedi ve pencereden dışarı salacak iken ablam:

Kuzgun-“Akşam eve geleceğim ve sana ruh baskısını öğreteceğim.” Dedi ve Mert onu dışarı salıp pencereyi kapattı. Normalde ablamı dışarı attı diye kızardım, ama bu sefer hak verdim.

Pars bizi takip ediyordu. Hissedebiliyorum. Beni korumak istiyor. Ama ben iyiyim zaten. Kendini koruması lazım. Keşke inden çıkmasaydı. Arabaya vardığımızda bir çocuk aşağı indi. Ani anda Pars’ın öfkesini hissettim. Bana anlattığı olay aklıma geldi. Küçük olanları da avlayıp onları kafeste besleyip büyütüp, derilerini soyup atmışlardı. O çocuğu öldürmek istiyordu. intikdıbını almak istiyordu. Çocuğu hedef alıp üzerine koştu. Ben son anda çocuğu itmiştim ve benim omzumu ısırdı. Ve öyle sert ısırdı ki kemik kırıldı. Ağlamaya başladım.

Binnur-“Eğer sen o çocuğu öldürürsen o sevmediğin insanlardan ne farkın kalır?” diyebildim. Bu dediğimi anlamış gibiydi. O da sakince dişlerini çekecekken bir el atış sesi geldi. Ve Pars vurulmuştu. Sonra bir kere daha, ve bir kere daha… En sonunda ise Pars’ın son kez bana baktığını gördüm. Özür dilerim diyordu. Benim hatamdı. Eğer onun kalbini insanlara karşı ısıtabilseydim bunlar olmayacaktı. Ve birden herkes dondu. Her yer siyah beyaz bir hal aldı. Haylaus gelmişti. Ve Pars’ın da ruhu yerden kalkmıştı. Canım yanıyor. Öldü. içimdeki sanki büyük bir parçamı kaybetmiş gibiyim.

Haylaus-“Çok acı çektin. Artık huzur içinde dinlenebilirsin.”

Pars-“Peki ya Binnur ne olacak?”

Haylaus-“O bize ihanet etti.”

Pars-“O bize ihanet etmedi. Ben ona ihanet ettim. O her insanın kötü olmadığını bana göstermeye çalışıyordu. Ben ise bencilce onların genç insanına saldırdım. O ise onu kurtardı. Eğer onu öldürürsem onlardan bir farkım kalmayacağını söyledi. Asıl ben ona ihanet ettim.”

Haylaus-“Peki söyle bana. Şimdi ne olacak? Sen öldün. Kürkünü soyacaklar ve ceplerine para denen kağıdı atacaklar. Sonra eğlene eğlene o parayı bitirip tekrar para kazanmanın yollarını arayacaklar. Sen son parstın. Ve seni koruyamadı. O çocuğu korumayı seçti. Ve bu seçimiyle de yaşayacak. Onun yeri artık Eternal.”

Pars-“Lütfen bunu yapma. En azından beni de Eternal’e gönder.”

Haylaus-“Senin yerin benim ormanım. Onun yeri ise Eternal. Bu kural ona büyüğü tarafından öğretildi.” Dedi ve Pars’ın arkasında orman, benim arkamda da Eternal belirdi.

Haylaus-“ikiniz de içeri girin. Ve sen insan. Senden büyük beklentilerim vardı. Beni hayal kırıklığına uğrattın.” Dedi. ve kayboldu. Pars ormana girmemek için gayret gösterse de elektrik süpürgesi gibi içine çekiyordu. Ben ise kendi rızam ile Eternal’e yürümeye başladığım için zorlamıyordu.

Pars-“Binnur. Lütfen oraya gitme. Orası senin yerin değil.”

Binnur-“Hayır. Ben burayı hak ettim Pars. Yaşadığımız her şey çok güzeldi ve çok eğlendim. Keşke böyle bitmeseydi. Daha seni kardeşlerimle de tanıştırmak isterdim.” Dedim ağlamaya başladım.

Pars-“Seni oradan kurtarmak için gerekirse Haylaus’a meydan okuyup Eternal’e gideceğim. Seni oradan kurtaracağım.”

Binnur-“Bunu yapma lütfen. Sen de Eternal’e gelirsen bu omzumdaki yaradan daha çok acıtır. Elveda.” Dedim ve portalden içeri girdim.

Pars-“Dur, bekle.” Derken de portal kapandı ve eziyetim başladı.